Wieś Hyżne istniała już w wieku XIV za czasów króla Kazimierza Wielkiego, a być może jeszcze wcześniej, kiedy ziemie te były we władaniu ruskim, gdyż wskazuje na to ruski źródłosłów nazwy Hyżne. Osadzie tej nadano prawo niemieckie, co zapewne łączyło się z osadzeniem tu pewnej ilości osadników tej narodowości i z założeniem tu wójtostwa.
W XIV i XV wieku wieś Hyżne wchodziła w skład dóbr dynowskich – dużego kompleksu należącego do Piotra Kmity, kasztelana lubelskiego. Nie wiadomo jednak czy istniał tu wtedy dwór, gdyż centrum tych włości znajdowało się wówczas w Bachórzu koło Dynowa. Po śmierci Piotra Kmity, kasztelana lubelskiego, dobra dynowskie wraz z Hyżnem odziedziczył jego syn Piotr Lunak, który ożenił się z dziedziczką części Rzeszowa Ofką (Zofią) Rzeszowską. Kolejną dziedziczką dóbr dynowskich z Hyżnem i części Rzeszowa została ich córka Małgorzata Mościcowa ur. w roku 1430 a zmarła w roku 1448. W roku 1436 dobra te zagarnął bezprawnie stryj małoletniej wówczas Małgorzaty, Mikołaj Kmita, kasztelan przemyski, zapoczątkowując długoletni spór, który zakończył się w roku 1441 nowym podziałem dóbr. Dobra dynowskie odzyskała Małgorzata Mościcowa, znana z fundacji kościoła w Dynowie, która pomagała też w odbudowie kościoła parafialnego w Rzeszowie, ofiarowując na ten cel kamień ze swych kamieniołomów w Błędowej Tyczyńskiej, Niechobrzu lub Olimpowie, znakomity wapień trzeciorzędowy, twardniejący po wydobyciu ze złoża. Po jej śmierci dziedziczą dobra dynowskie jej synowie: Stanisław Dynowski a po nim Jan, który zmarł bezpotomnie w roku 1539. Kolejnymi spadkobiercami zostali bracia stryjeczni Mikołaj i Piotr Rzeszowscy herbu Doliwa. W roku 1496 sprzedali oni dobra dynowskie Janowi Amorowi Tarnowskiemu, kasztelanowi krakowskiemu. W roku 1532 dobra dynowskie przejęli od Tarnowskich – Wapowscy. Około roku 1590 Katarzyna Wapowska była fundatorką pierwszego drewnianego kościoła w Hyżnem, do którego wprowadziła renesansowy obraz Matki Boskiej Łaskawej z Dzieciątkiem. Znajduje się też w obecnym kościele parafialnym w Hyżnem zabytkowa chrzcielnica z roku 1592, wykuta z kamienia wydobywanego na terenie dóbr, zapewne również fundacji Katarzyny Wapowskiej.
Wszystko to, a zwłaszcza fakt darowania do kościoła w Hyżnem cennego obrazu, świadczy o przywiązaniu Katarzyny do tej miejscowości, a pośrednio o możliwości wzniesienia w tym czasie (lub nieco wcześniej za Tarnowskich, rodziny znanej z inicjatyw budowlanych) – pierwszej rezydencji dworskiej tej wsi. Po spaleniu przez Tatarów kościoła w Hyżnem w roku 1624 został on odbudowany przez Stanisława Wapowskiego i poświęcony w roku 1626. Kościół został otoczony fortyfikacjami ziemnymi, a w roku 1649 sprawiono do niego dzwon odlany przez Andrzeja Wodzirejowicza, ludwisarza działającego wówczas w Przemyślu, stolicy diecezji (dzwon ten dzięki zapobiegliwości hyżnian został uratowany przed zarekwirowaniem przez Niemców podczas II wojny światowej). Nowy kościół, istniejący obecnie został wzniesiony w latach 1718-1745 staraniem ks. Nawrotowskiego, proboszcza hyżneńskiego. W kościele, murowanym, znajdują się cenniejsze zabytki przeniesione ze starego kościoła drewnianego. Kościół ten jest znanym sanktuarium Matki Boskiej Łaskawej. Jej obraz był konserwowany w XIX wieku, a w pierwszym dwudziestoleciu wieku XX na skutek zniszczenia został częściowo przemalowany przez znanego portrecistę Włodzimierza Pochwalskiego. Nietknięta została twarz Matki Boskiej.
Jeszcze w wieku XIX dobra dynowskie zostały rozprzedane i podzielone między kilku nowych właścicieli. Akta z roku 1713 wymieniają jako właścicieli Hyżnego Aleksandra Kaspra Nieborowskiego, kasztelana gostyńskiego, elektora królewskiego z Ziemi Sochaczewskiej. W roku 1745 w owych aktach występuje także Kasper Józef Nieborowski. W roku 1785 Hyżne zostało sprzedane Janowi Jędrzejowiczowi. Zapewne już Nieborowscy posiadali tu swoją rezydencję dworską (z pewnością murowaną), skoro przysiółek Hyżnego otrzymał od nazwiska tej osiadłej tu w wieku XVIII rodziny, nazwę Nieborów. Po śmierci Jana w roku 1790 dziedziczy Hyżne Ludwik Jędrzejowicz. Rodzina Jędrzejowiczów posiadała Hyżne, aż do pierwszego dziesięciolecia XX wieku. Ostatnim właścicielem Hyżnego z tej rodziny był Władysław Jędrzejowicz. Za jego czasów na dworze hyżneńskim dorastał po śmierci swego ojca, organisty a później nauczyciela – Władysław Sikorski, który mieszkał tu z matką, szafarką we dworze. Stąd przyszły mąż stanu i naczelny wódz polskich sił zbrojnych na Zachodzie w czasie II wojny światowej – dojeżdżał furką do szkoły średniej i do bursy szkolnej w Rzeszowie, drogą, która dziś nosi Jego imię. Dalsza historią dworu w Hyżnem jest charakterystyczna dla podupadających w XX wieku dawnych wielkich majątków ziemskich. W roku 1911 Kazimierz Jędrzejowicz sprzedał Dawidowi Garstmanowi Hyżne wraz z dworem (w tym czasie Władysław Sikorski po ukończeniu Politechniki Lwowskiej był inżynierem budownictwa lądowo-wodnego i pracował przy regulacji Sanu w Leżajsku). W roku 1912 Garstman sprzedał zabytkowy dwór hyżneński Tadeuszowi i Gabrieli Staniszom z Rzeszowa, ci zaś w roku 1917 odsprzedali budynek Konstantemu Dzieduszyckiemu, który pozostał właścicielem dworu aż do reformy rolnej w roku 1944. Po wojnie w roku 1946 przekazano dwór na rzecz Skarbu Państwa. Mieściła się w nim Szkoła Powszechna, aż do wybudowania w roku 1972 nowej szkoły w Hyżnem, im. Gen. Władysława Sikorskiego (dzięki funduszom państwowym i polonijnym). Dwór w Hyżnem, opuszczony przez szkołę podupadł, jak każdy budynek nie posiadający swego użytkownika. Zachowały się jednak do tej pory siedemnastowieczne sklepione piwnice i trzy sklepione pomieszczenia na parterze, loggia widokowa od strony południowo-wschodniej i ozdobne, dwukolorowe mozaikowe posadzki na I piętrze, sprawione prawdopodobnie przez Jędrzejowiczów w I połowie XIX wieku. Dwór otaczają nielicznie zachowane okazy starodrzewia, resztki niegdyś wspaniałego parku krajobrazowego. Akt sprzedaży dworu Jędrzejowiczom, z roku 1785 wymieniał: sad, warzywnik, ogród kwiatowy i ogród pomarańczowy, prawdopodobnie geometryczny ogród dywanowy, do którego na lato wstawiano przeniesione z oranżerii wraz z donicami drzewka pomarańczowe. Drzewostan parkowy składał się w okresie międzywojennym ze starych lip, dębów i grabów. Sad otoczony był grabowym żywopłotem. Przez park prowadziła droga żwirowana, obsadzona starymi lipami, które tworzyły z nią zielone sklepienie. Ściany dworu obrośnięte były ozdobnymi pnączami. Jakiś czas temu dworek w Hyżnem został odbudowany, głównie staraniem Stowarzyszenia Pamięci Gen. Władysława Sikorskiego w Rzeszowie i Fundacji im. Gen. Władysława Sikorskiego w Chicago. Wiele energii, zwłaszcza dla zdobycia materiałów budowlanych, nieraz tak rzadkich jak czarny dąb do rekonstrukcji posadzek – poświęcił tej sprawie inż. Bolesław Kawalec, rodem z Hyżnego, wówczas już od wielu lat mieszkaniec Rzeszowa i działacz Stowarzyszenia (prezes).
Obecnie w dworku mieści się siedziba naszej szkoły i punkt przedszkolny (starsze dzieci uczą się w budynku dawnego gimnazjum). Na zewnątrz budynku obok głównego wejścia po prawej stronie umieszczona jest tablica upamiętniająca 120. rocznicę urodzin Gen. Władysława Sikorskiego. Odsłonięta została 20 maja 2001 roku.
